بوئینگ بی-۵۲ استراتوفورترس
هواپیمای جت بمب‌افکن راهبردی ِ فروصوت است که شرکت بوئینگ آن را نیروی هوایی ایالات متحده طراحی کرده و ساخته‌است.
این هواپیما برای ماموریت‌های بازدارندگی هسته‌ای در دوره جنگ سرد و به عنوان جایگزینی برای بمب‌افکن بی-۳۶ ساخته شد. اولین نمونه بی-۵۲ در سال ۱۹۵۲ پرواز کرد و از سال ۱۹۵۵ تاکنون به طور پیوسته در خدمت فعال ارتش ایالات متحده است. تولید این هواپیما تا سال ۱۹۶۲ ادامه داشت و ۷۴۴ فروند از آن تولید شد.
بی-۵۲ قادر به پرواز با
سرعت‌های نزدیک به
سرعت صوت تا ارتفاع ۱۵ هزار متری است. این هواپیما قادر به حمل بمب‌های اتمی یا متعارف هدایت‌شونده و قابلیت ناوبری دقیق جهانی است. از بی-۵۲ در جنگ‌های متعارف برای مأموریت‌های تهاجمی
استراتژیک، پشتیبانی نزدیک هوایی، و عملیات‌های دریایی استفاده می‌شود. در جریان جنگ سال ۱۹۹۱ عراق حدود چهل درصد کل بمب‌های نیروهای ائتلاف توسط بمب‌افکن‌های بی-۵۲ شلیک شد. بی-۵۲ در ماموریت‌های پایش اقیانوس هم بسیار کارآمد است و می‌تواند به نیروی دریایی آمریکا در عملیات‌های ضد کشتی و مین‌گذاری کمک کند.این هواپیما قادر است در طول دو ساعت ۳۶۴ هزار کیلومتر مربع از سطح اقیانوس را دیده‌بانی کند.
هم‌اکنون تنها مدل بی-۵۲اچ این هواپیما در خدمت نظامی است. از این مدل، که قادر به حمل و شلیک بیست موشک کروز هواپایه است، در مجموع ۱۰۲ فروند در سال‌های ۲-۱۹۶۱ ساخته شد. ۸۵ فروند از این هواپیما در خدمت فعال نیروی هوایی آمریکا قرار دارند و ۹ فروند در حالت ذخیره نگهداری می‌شوند. وزن خالی این هواپیما حدود ۸۳ تن و حد اکثر وزن برخاست آن ۲۱۹.۶ تن است و می‌تواند حداکثر ۳۱.۵ تن انواع مهمات شامل انواع بمب، موشک، مین و موشک‌های کروز را حمل کند.
سرعت بی-۵۲ حدود ۱۰۴۵ کیلومتر در ساعت (۰.۸۶ ماخ) است و پنج خدمه شامل فرمانده هواپیما، خلبان، ناوبر، مسئول رادار و افسر جنگ الکترونیک دارد.
برد عملیاتی بی-۵۲ با سوخت کامل به بیش از ۱۴ هزار کیلومتر می‌رسد در حالی‌که با سوخت‌گیری هوایی قادر است تا جایی که توانایی جسمی کرو پروازی آن اجازه دهد به پرواز خود ادامه دهد. در سال ۱۹۹۶ دو بی-۵۲ با استفاده از ۱۳ موشک کروز هواپایه ای‌جی‌ام-۸۶ به نیروگاه برق و مراکز مخابراتی بغداد حمله‌ور شدند. این پرواز ِ ۲۹ هزار و ۶۰۰ کیلومتری طولانی‌ترین مسافتی بود که تاکنون در یک ماموریت جنگی پیموده شده و ۳۴ ساعت طول کشید. قیمت هر فروند از این هواپیما با دلار سال ۱۹۹۸ حدود ۵۳.۴ میلیون دلار آمریکا بوده است.
تاریخچه
بوئینگ بی-۵۲: مطالعات طراحی اولیه برای بمب‌افکن سنگین بی-۵۲ در سال ۱۹۴۶ آغاز شد و در سال ۱۹۵۱ پیش‌نمونه آن برای نخستین بار پرواز کرد. تولید این هواپیما تا سال ۱۹۶۲ ادامه داشت و به ۷۴۴ فروند (شامل دو پیش‌نمونه) رسید.
وضعیت فعلی و برنامه‌های آینده
این هواپیمای سالخورده هنوز هم در خدمت نیروی هوایی ایالات متحده قرار دارد و چندین برنامه روزآمدسازی را پشت سر گذاشته‌است. بمب‌افکن بی-۵۲ از هشت دستگاه موتور توربوفن پرات اندویتنی تی اف۳۳-پی-۳ (هر یک با رانش ۱۷۰۰۰ پاوند) نیرو می‌گیرد.ارتقای این هواپیما احتمالاً در آینده نیز ادامه خواهد داشت و بکارگیری موتورهای جدید رولزرویس آربی۲۱۱-۵۳۵ پرات اندویتنی اف۱۱۷ یا سی اف ام اینترنشنال سی اف ام۵۶ از جمله موارد ارتقای مورد نظر برای آن می‌باشد.
جنرال داینامیکس اف-۱۱۱ آردوارک
جنگنده زمینی و بمب‌افکن میان بردی بود که از مدل‌های مختلفی آن در نقش بمب افکن
استراتژیک، هواپیمای اکتشافی و هواپیمای جنگ الکترونیکی هم استفاده می‌شد. این هواپیما در دهه ۱۹۶۰ توسط شرکت جنرال داینامیکس آمریکا طراحی شده و از سال ۱۹۶۷ وارد فعالیت رسمی در نیروی هوایی آمریکا شد. نیروی هوایی استرالیا تنها کاربر دیگر این هواپیما بود که از سال ۱۹۷۳ تا ۲۰۱۰ از مدل اف-۱۱۱سی استفاده می‌کرد تا اینکه آن را با اف/آ-۱۸ سوپرهورنت جایگزین کرد.
اف-۱۱۱ از نخستین هواپیماهایی محسوب می‌شد که تکنولوژی‌هایی همچون بال‌های متحرک، موتور توربوفن دارای قابلیت پس‌سوز در صنعت هواپیما و رادار اتوماتیک تعقیب ناهمواری‌ها برای پرواز با
سرعت بالا در ارتفاع پائین، در آن به کار رفته بود. طرح اف-۱۱۱ بر چندین هواپیمای بال متحرک دیگر نیز تاثیرگذار بود و برخی از ویژگی های پیشرفته اف-۱۱۱ هم‌اکنون کاملاً رایج هستند. با این حال پیشرفت طرح اف-۱۱۱ با موانع زیادی رو به رو شد و مدل اف-۱۱۱بی که قرار بود جنگنده رهگیر ناونشین باشد هرگز تولید نشد. اف-۱۱۱ های نیروی هوایی آمریکا در دهه ۱۹۹۰ از رده خارج شدند، آخرین مدل فعال این هواپیما ئی‌اف-۱۱۱ راون مدل مخصوص جنگ الکترونیکی بود که در سال ۱۹۹۸ بازنشسته شد. جایگزین‌های اف-۱۱۱ در نیروی هوایی آمریکا جنگنده اف-۱۵ئی استرایک ایگل به منظور عملیات‌های برد متوسط حمله دقیق به اهداف زمینی و بمب‌افکن بی-۱ لنسربی در نقش بمب‌افکن مافوق صوت هستند.
گرومن اف-۱۴ تامکت
مشهور به تام‌کَت هواپیمای جنگنده مافوق صوتی دو موتوره، دو سرنشین و با بال متحرک ساخت شرکت گرومن در آمریکا است که نخستین پرواز خود را در سال ۱۹۷۰ انجام داد و از سال ۱۹۷۴ برای خدمت در نیروی دریایی آمریکا پذیرفته شد.این هواپیما از ۱۹۷۴ تا ۲۰۰۶ در نیروی دریایی ایالات متحده به عنوان جنگنده برتری هوایی، هواپیمای رهگیر دفاعی و هواپیمای شناسایی تاکتیکی اصلی این نیرو خدمت کرد. اف-۱۴ بعد از اینکه در دهه ۱۹۹۰ مجهز به سیستم هدف گیری مادون قرمز در شب (LANTIRN) و سیستم پرواز سطح پائین گردید حملات موشکی هوا به زمین دقیقی را هم انجام داد.
اف-۱۴ تامکت در سال ۱۹۷۲ به عنوان جایگزین هواپیمای اف-۴ فانتوم ۲ به خدمت نیروی دریایی ایالات متحده در آمد.و در سال ۱۹۷۶ به ایران صادر شد. این هواپیما برای نیروی دریایی آمریکا ساخته شده است. هواپیمای اف-۱۴ تامکت در ۲۲ سپتامبر ۲۰۰۶ در نیروی دریایی آمریکا بازنشسته شد.
پیدایش
طرح تولید اف-۱۴ هنگامی مطرح شد که برنامه تولید اف-۱۱۱بی به علت پاره‌ای مشکلات با شکست مواجه شد. وقتی فرمانده نیروی دریایی توماس کانلی طرح ساخت مدل متفاوتی از هواپیمای اف-۱۱۱ ای را برای پرواز به عهده گرفت، و دریافت که این هواپیما مشکل در پرواز در
سرعت مافوق صوت دارد و توانایی به زمین نشستن آن ضعیف است، درکنگره تصریح کرد که با این وضع نگران وضعیت نیروی دریایی است. در مه سال ۱۹۶۸ کنگره آمریکا هزینه گذاری بر روی اف-۱۱۱ بی را قطع کرد تا اینکه نیروی دریایی چاره‌ای به وضعیت موجود پیدا کند.
آنچه که مورد نیاز نیروی دریایی ایالات متحده بود، داشتن جنگنده‌ای دوربرد و پرطاقت بود که بتواند از ناوگان جنگی ایالات متحده در مقابل موشک‌های ضد کشتی شلیک شده از بمب‌افکن‌ها و زیردریایی‌های شوروی دفاع کند، در مقایسه با جنگنده اف-۴ فانتوم از رادار پرقدرت‌تر و موشک‌های دوربردتری به منظور رهگیری هواپیماها و موشک‌های دشمن برخوردار باشد و دارای خصوصیات برتری هوایی منحصربه‌فردی باشد. نیروی دریایی به شدت مخالف شرکت در طرح جنگنده تاکتیکی آزمایشی (تی‌اف‌ایکس) (که منجر به تولید دو جنگنده اف-۱۵ و اف-۱۶ شد) بود؛ چون تصور می‌کرد نیاز نیروی هوایی برای داشتن جنگنده‌ای با توان تهاجمی در ارتفاع پایین باعث می‌شود تا خصوصیات مد نظر نیروی دریایی تحت تأثیر قرار گیرد. اما وزیر دفاع وقت ایالات متحده رابرت مک نامارامعتقد بود داشتن هواپیمای سازمانی نظامی مشترک راه حل کم‌هزینه‌تری از طراحی جنگنده‌های جداگانه است. در آن زمان هواپیمای اف-۴ فانتوم ۲ هم که در نیروی دریایی و تفنگداران دریایی طراحی شده بود در نیروی هوایی ایالات متحده هم استفاده می‌شد. لذا طراحی این هواپیما به دست گرومن آغاز شد.
طرح موفق گرومن در اف-۱۴ این بود که دوباره از موتورهای تی‌اف۳۰ در هواپیمای اف-۱۱۱بی بر خلاف طرح نیروی دریایی برای استفاده از موتورهای اف۴۰۱پی‌دابلیو-۴۰۰ که شرکت پرت و ویتنی برای نیروی دریایی ساخته بود، استفاده کرد. اگرچه این هواپیما از اف-۱۱۱ بی سبکتر بود، ولی بزرگترین و سنگینترین هواپیمایی ناو جنگی بود که از روی ناو پرواز می‌کرد. ابعاد بزرگ هواپیما به خاطر رادار بزرگ ای‌ان/ای‌دابلیوجی-۹، موشک ایم-۵۴ فینیکس، و یک باک داخلی بزرگ ۷۳۰۰ کیلویی از هواپیمای اف-۱۱۱بی بود.
بهسازی‌ها و تغییرات
با گذشت زمان، مدل‌های اولیه تمام موشک‌های این هواپیما با موشک‌های پیشرفته‌تر جایگزین شدند که تجهیزات الکترونیکی مستحکم‌تر که امکان اعتماد بهتر به عملکرد هواپیما را ممکن می‌کرد، سامانه بهتر ای‌سی‌سی‌ام، و فضای بیشتر برای موتور هواپیما را داشتند. در اولین جایگزینی‌ها موشک هوا به هوا با رادار فعال فینیکس، موشک هوا به هوای آشیانه‌یاب راداری نیمه‌فعال اسپارو، و موشک هوا به هوای حرارت یاب سایدوایندر در مدل‌های دهه ۱۹۸۰ اعمال شدند.
طرح سامانه اکتشافی تاکتیکی هوابرد یا (TARPS) در دهه ۱۹۷۰ برای اف-۱۴ تامکت انجام شد. سامانه اکتشافی (TARPS) در زیر بدنه اصلی استوانه‌ای هواپیما نصب می‌شد و رابط‌های مخصوص خود را هم با خود داشت. حدود ۶۵ اف-۱۴ مدل ای و تمام اف-۱۴های دی برای حمل این سامانه بهسازی شدند. این سامانه در وهله اول توسط آرآی‌او در صندلی عقب که یک نمایشگر پیچیده TARPS برای مشاهده آمار دریافتی اطلاعاتی را به همراه داشت، کنترل می‌شد. سامانه‌های اکتشافی تاکتیکی هوابرد در سال ۱۹۸۰ معرفی شدند. در سال ۱۹۹۶ سامانه‌های TARPS با دوربین‌های دیجیتالی (TARPS-DI) بهسازی شدند. دوربین‌های دیجیتالی یکبار دیگر هم در اوایل سال ۱۹۹۸ بهسازی شدند که سامانه را هم با خود داشتند.
درسال ۱۹۸۷ برخی از اف-۱۴های مدل ای با موتور جنرال الکتریک اف۱۱۰ بهسازی شدند. این تامکت‌ها تامکت‌های دوباره طراحی شدهٔ اف-۱۴ ای+ بودند که بعدها در سال ۱۹۹۱ به اف-۱۴ بی تغییر یافتند. هواپیماهای مدل دی هم در همین دوره گسترش یافتند که موتورهای جنرال الکتریک اف۱۱۰ را با تجهیزات دیجیتالی هوانوردی جدیدتر مانند کابین خلبان شیشه‌ای با خود داشتند.
اضافه کردن قابلیت تهاجم زمینی
طراحی
بدلیل هزینه بالای طراحی این سوپر جنگنده در آن زمان، شرکت گرومن مجبور شد پروژه طراحی تامکت را به‌طور مشترک با نیروی دریای آمریکا ادامه دهد.
بدنه هواپیما و بال‌ها
موتورها و ارابه فرود
تجهیزات هوانوردی و پرواز
کابین خلبان اف-۱۴ تامکت دو جایگاه سرنشین در طول هم دارد. خلبان و افسر مسئول رادار رهگیری (آرآی‌او) روی صندلی پرتاب به بیرون مارتین-بیکر جی‌آریو-۷ای که با راکت حرکت می‌کند و از سطح زمین و با
سرعت صفر ۴۵۰ گره به بالا پرتاب می‌شود، می‌نشینند. آنها در کاناپی هواپیما مجهز به ۴ آینه، دید ۳۶۰ درجه به بیرون دارند که یکی از این کاناپی‌ها برای افسر مسئول رادار رهگیری و دیگری برای خلبان است. کاناپی اف-۱۴ کاناپی سنتی است که دارای سه قسمت است. اما ساختار کلی آن بزرگ است و دید خوبی را از آن می‌توان داشت. خدمه هواپیما از کنترلگرها و دستگاه قدیمی و کلاسیک این هواپیما که ساختار چند گونه آنالوگ و دیجیتالی دارند، استفاده می‌کنند. کنترل هواپیما فقط به عهده خلبان است. تاکنون هیچ گونه سامانه کنترل دو نفری برای اف-۱۴ ساخته نشده است. کنترل‌گرهای اصلی اف-۱۴ یک نمایشگر سربالا است که توسط شرکت کایزر ساخته شده است و دو نمایشگر وی‌اس‌آی و اچ‌اس‌آی هستند که اطلاعات مربوط به
سرعت، جستجو، و سایر اطلاعات را می‌دهند. اف-۱۴ای و اف-۱۴بی مثل هواپیماهای اف-۱۶ و اف-۱۸ نمایشگر چندکاره ندارند.
اف-۱۴ تامکت دماغه بزرگی دارد و این به خاطر آن است که هواپیما نه تنها دو سرنشین دارد، بلکه تعداد زیادی از سامانه‌های هوانوردی را هم دارد. ای‌سی‌ام (ECM) و قسمت جستجوگر خیلی فراگیر و بزرگ هستند. قسمت اصلی رادار هاگز ای‌دابلوجی-۹ ایکس-باند است که در مدل‌های ابتدایی سامانه دیجیتالی ۵۴۰۰ بایتی سبکی با حافظه دسترسی تصادفی ۳۲ کیلوبایتی را به همراه داشت. دیش آنتن، دیش عریض ۹۱ سانتیمتری مسطح است که ۱۰ کیلووات برق مصرف می‌کند و آنتن‌های پیچیده آی‌اف‌اف (IFF) دارد. چندین دستگاه جستجوگر و ردگیری دیگر نظیر ردگیری به هنگام جستجو، حرکت دادن به هنگام جستجو، تعقیب تک هدف پالس دوپلر (PDSTT)، و دستگاه تعقیب (JAT) نیز وجود دارند. این هواپیما قادر است ۲۴ هدف هوایی را به طور هم‌زمان رهگیری نموده و در آن واحد به سمت ۶ هدف در حالت ردگیری به هنگام جستجو تا حدود ۱۰۰ کیلومتر موشک شلیک کند. در حالت فقط-پالس (STT) برد حدود ۱۵۰ کیلومتر است. حداکثر برد جستجوگری فراتر از ۱۹۰ کیلومتر است، که حتی روی جنگنده‌ای دیگر در ۱۲۰ الی ۱۴۰ کیلومتری هم می‌توان قفل راداری انجام داد. موشک‌های کروز هم می‌توانند هدف این هواپیما با رادار ای‌دابلیوجی-۹ قرار بگیرند. چون این رادار در حالت دوپلر-پالس روی اهداف کوچک در ارتفاعات پائین هم قفل می‌کند و آنها را تعقیب می‌کند. دیش آنتن رادار در دماغه هواپیما قرار گرفته است و بیشتر سامانه‌های هوانوردی رادار درست در قسمت پشت دماغه نزدیک جایگاه خلبان جاسازی شده‌اند. سامانه‌های هوانوردی دیگر نیز (نظیر آی‌اف‌اف، رادیوهای برقراری ارتباط، ابزارهای جهت یاب و غیره) در نزدیکی جایگاه افسر رادار رهگیری قرار گرفته‌اند و بیشتر باسامانه‌های نمایشگر رادار ای‌ان‌دابلیوجی-۹ ترکیب شده‌اند.
هواپیماهای تامکت همچنین سامانه سیگنال‌های الکترونیکی مقابله، سامانه‌های اخطارگر رادار(RWR)، پخش کننده‌های خاشه/شعله در قسمت دم هواپیما، هماهنگ کننده آمار بین جنگنده‌ها، و سامانه دقیق ناوبری اینرسی نیز دارند. هماهنگی‌های اولیه در کامپیوتر ناوبری برنامه ریزی می‌شود و یک گردش نما در سیستم تمام حرکات هواپیما را زیر نظر دارد. این حرکات هواپیما به کامپیوتر ناوبری فرستاده می‌شود، و فاصله و جهت جت از اولین جای حرکتش محاسبه می‌گردد.
این قابلیت در کنار موشک بسیار قوی و دقیق ایم-۵۴ فینیکس، اف-۱۴ ای را به نوعی منحصربه‌فرد نموده‌است به طوری که در آمریکا به نام Top Gun یا سلاح برتر شناخته می‌شود.
بازی آنلاین سرعت پارکینگ پلیس بازی آنلاین پارکینگ پلیس: در این بازی شما می توانید در هر مرحله یک یا دو پارک انجام دهید و پس از آن به طرف خروجی بروید تا به مرحله بعدی صعود کنید. در این بازی شما مقدار سلامتی اندکی دارید که با برخورد به مکان های مختلف از آن کم می شود و در صورتی که سلامتی به صفر برسد بازی را می بازید و مرحله را از اول شروع می کنید. در محل پارک کردن جلو و عقب ماشین باید در محل صحیح خود قرار بگیرد در غیر این صورت پارک شما مورد قبول نمی باشد.
بازی پارکینگ پلیس بازی آنلاین پارکینگ پلیس .
کلید های بازی : کلید های اشاره گر بالا و پایین برای جلو و عقب رفتن خودرو و کلید های اشاره گر چپ و راست برای هدایت خودرو می باشد. در صورت نیاز به ترمز ناگهانی از دکمه space می توان استفاده نمود.
دانلود بازی آنلاین پارکینگ پلیس
