میگ-۳
یکی از جنگندههای شوروی در جنگ جهانی دوم بود که توسط شرکت میگ طراحی و ساخته شده بود.
تاریخچه
ساختار اساسی این هواپیما همان میگ-۱ بود. میگ-۳ مشکلاتی که در هدایت و کنترل میگ-۱ وجود داشت را مرتفع کرده بود. عملکرد این نمونه جدید تا حدودی با موفقیت همراه بود، با این وجود بعد از مشخص شدن معایب بسیار پس از آزمایشهای پروازی میگ-۱، میکویان و گوروپچ تغییرات بسیاری را بررسی و اعمال کردند. بارزترین این تغییرات عبارت بودند از دو برابر کردن لایههای سطحی خارجی بالها بمنظور افزایش استحکام بالها، کشیده تر کردن دماغه هواپیما و جابجایی موتور و در نتیجه انتقال مرکز ثقل به قسمتهای جلویی. این تغییرات به
سرعت در خطوط تولیدی میگ-۱اجرا شد، و تا مارس ۱۹۴۱، روزانه ۱۰ فروند از این هواپیماها تولید و روانه پایگاههای هوایی میشد. این تولیدات مدت زیادی درون آشیانهها باقی نماندند، قبل از آغاز مخاصمه رسمی میان آلمان و شوروی چندین درگیری هوایی میان این جنگندهها با هواپیماهای شناسایی Junkers Ju ۸۶ آلمان نازی حادث شد. در زمان آغاز عملیات بارباروزا، بیش از ۱۲۰۰ فروند از این نوع هواپیما در شوروی تولید شده بود.
میگ-۱ اساسا برای پرواز در ارتفاع بالا طراحی شده بود و این دقیقا نقطه قوت جنگندههای جدید میگ-۳ بود. زمان برای یک چرخش دایرهای کامل از 5/26 ثانیه به ۲۳ ثانیه بهبود یافت. با این وجود اکثر درگیریها میان نیروهای آلمان و شوروی در ارتفاع بسیار پایین اتفاق میافتاد، جاییکه این جنگندهها کارایی اصلی خویش را به نمایش نمیگذاشتند. تلاشهای بسیاری برای تبدیل این هواپیما به یک هواپیمای شکاری کوتاه پرواز صورت گرفت اما پس از مدتی بطور کامل از چرخه تولید خارج گردید. پاشنه آشیل میگ-۳ موتور AM-۳۵ آن بود بنابراین میکولین تمام توجه خود را بر روی تولید موتور AM-۳۸ برای هواپیمای ایلوشین-۲ اشتورمویک متمرکز کرد. تلاشهایی هم برای جایگزینی موتور آن با AM-۳۷ صورت گرفت. این موتور قرار بود برای میگ-۷ استفاده شود اما این موتور از دور خارج شده کل پروژه را از حرکت واداشت. از بهار ۱۹۴۲ به بعد، هواپیماهای میگ-۳ تولیدی از خطوط مقدم رزم به اسکادران دفاع هوایی منتقل شدند و تا پایان جنگ همچنان بعضی از این مدلها به انجام وظیفه خود ادامه میدادند.
یکی از راه حلهای نهایی برای نجات این جنگنده مجهز کردن آن به موتور رادیال Ash-۸۲ بود، که بطور مشابه در تبدیل هواپیمای LaGG-۳ به Lavochkin La-۵ مشارکت داشت. I-۲۱۰ و I-۲۱۱ نمونههای نخستینی بودند که انتخاب شدند، و آنقدر خوب از آب در آمدند که از آنها در میگ- ۹ (با مدلهای جت تفاوت دارد) استفاده شد. با این وجود، La-۵ در حال تولید بود و I-۲۱۱ حرفی برای گفتن در نیروی هوایی نداشت.
در طی سالهای جنگ، میکویان و گوروپچ به توسعه میگ-۳ در زمینه استفاده در ارتفاع بلند، که در واقع از ابتدا هم برای استفاده به این منظور تولید شده بود، ادامه دادند و این تلاشها منجر به ساخت سری بسیار بزرگتر و قدرتمندتر I-۲۲۰ تا I-۲۲۵ شد. اما جنگهای هوایی که در آسمان آلمانها اتفاق میافتاد گویای این حقیقت بود که دوره طلایی استفاده از موتورهای پیستونی در هواپیماها در حال افول بود و دیگر سفارشی برای ساخت دریافت نمیشد. بعضی منابع هم طرح میگ-۷ را با یکی از این هواپیماها در هم میآمیختند.
دو نمونه آخر یعنی I-۲۳۰ و I-۲۳۱ به نمونه اصلی میگ-۳ شباهت زیادی داشتند و موتور آنها به نحو چشمگیری سبکتر بود، اما این مدلها تحویل واحدهای دوم جبههها شدند و چندان هم مورد استقبال نیروی هوایی قرار نگرفتند.
میگ-۵
مشهور به میگ دیئیاس-۲۰۰ (به روسی: МиГ ДИС-200) یکی از نخستین جنگندههای شوروی در طی جنگ جهانی دوم بود که توسط دفتر طراحی میگ طراحی و ساخته شد. در ابتدا تصمیم بر آن بود که از آن برای انجام عملیاتهای تصویر برداری و بمباران مواضع دشمن استفاده شود، اما این طرح هرگز عملی نشد. هواپیمایی که دارای بدنهای بسیار صیقلی ,دو موتور، دو باله بود و در کل ساختار پیچیدهای داشت. و تنها دو نمونه از آن تولید گردید.
نخستین آنها که توسط تیم طراحی T نام نهاده شد، به یک موتور Mikulin AM-۳۷ مجهز گردید. اولین بار در اواخر ۱۹۴۱ به پرواز در آمد و تستهای پروازی را به خوبی پشت سر نهاد. دومین هواپیما که IT نام داشت مجهز به یک موتور Shvetsov M-۸۲F بود و در اکتبر ۱۹۴۱ کامل شد اما نتوانست تا قبل از آنکه پروژه بطور کامل منحل شود از عهده تستهای پروازی بر آید. با این وجود از حواشی اینچنین به گوش میرسید که این پروژه شباهت بسیاری به پروژه در حال تولید Petlyakov Pe-۲ دارد.
تیم طراحان میگ-۵ حقوق استفاده از طرح این هواپیما را بدست آورده بودند اما هرگز نتوانستند از آن بهرهای ببرند. طرحی مشابه در هواپیمای میکویان-گروویچ ای-۲۱۱ اسفاده شد,هواپیمایی که اصلاً ارتباطی با این مدل نداشت.
میگ-۹
یک هواپیمای جنگنده جت ساخت شرکت میگ و اولین نسل از جنگندههای توربوجت شوروی بود که در سالهای پس از جنگ جهانی دوم به
سرعت توسعه یافت.
تحولات و پیشرفتها
ساختار میگ-۹ از روی مدل I-۳۰۰که نخستین بار در ۲۴ آوریل ۱۹۴۶ به پرواز در آمد، نسخه برداری شد. نیروی محرک آن ترکیبی بود از دو موتور جت RD-۲۰ که در واقع این موتور هم از روی مدل آلمانی زمان جنگ آن یعنی BMW ۰۰۳ ساخته شده بود، که در پشت کابین خلبان بصورت موازی و در دو طرف آن نصب شده بود. جنگ افزار اصلی آن یک توپ ۳۷ میلی متری نودلمن NL-۳۷ بود. نمونه نهایی و تولیدی میگ-۹ معمولاً مجهز به یک توپ ۳۷ میلیمتری منفرد و دو توپ ۲۳ میلیمتری NS-۲۳ بود.
I-۳۰۰ توانسته بود در طی آزمایشها به
سرعت ۹۱۰ کیلومتر در ساعت برسد، و پس از بازبینیهای متعدد سرانجام با عنوان میگ-۹ در زمستان ۴۷-۱۹۴۶ وارد چرخه کاری شد. این جت مشکلات عملکردی و هدایتی بسیاری داشت، با این حال به علت توجیهات و رقابتهای سیاسی وارد چرخه کاری شد.
میگ-۹ به تعداد بسیار زیاد در انواع متعدد برای استفاده در عملیاتهای هوا به زمین تولید گشت و تا سال ۱۹۴۸ که سال آخر تولید آن بود ۵۵۰ فروند از آن تولید گردید.
ناتو میگ-۹ را فارگو و تیم طراح شوروی آنرا I-۳۰۱ نام نهادند. بعدها جنگنده میگ جدیدی تولید شد که نمونه توسعه یافته میگ-۳ بود که آنرا نیز میگ-۹ نام نهادند اما هیچوقت به تولید نرسید.
میگ-۲۱
جنگنده مافوق صوت سبک ساخت شرکت میگ در اتحاد جماهیر شوروی است که توانایی پرواز با
سرعتی بیش از ۲ برابر
سرعت صوت (ماخ) را دارد. این هواپیما
رکورد خدمت در نیروی هوایی دستکم ۵۶ کشور در چهار قاره جهان و شرکت در ۳۰ جنگ را در اختیار دارد و با گذشت نیم قرن از اولین پروازش همچنان در بسیاری از نیروهای هوایی دنیا فعال میباشد. حدود ۱۳ هزار و پانصد فروند از این جنگنده کوچک بال مثلثی ساخته شده که بیش از دو و نیم برابر اف-۴ فانتوم رقیب قدیمی آن در جنگهای خاورمیانه و جنگ ویتنام است.
در شوروی سابق این هواپیما از اواخر دهه ۱۹۵۰ تا میانههای دهه ۱۹۷۰ ساخته شد. هماکنون حدود ۳ هزار فروند میگ-۲۱ در نیروی هوایی بیش از ۴۰ کشور دنیا در حال فعالیت هستند. طرح ساده و بادوام این جنگنده کوتاهبرد در طول سالهای تولید و استفاده از آن بارها با ارتقا و اصلاح رادار، بدنه پروازی، اویونیک، سلاحها و موتور بهینهسازی شدهاست. میگ-۲۱ از یک موتور توربوجت استفاه میکند. ورودی هوای موتور در دماغه قرار گرفته و یک اگزوز برای آن تعبیه شدهاست. میگ-۲۱ برای درگیریهای هوابههوا به انواع موشک و راکت مسلح میشود و برخی مدلهای آن یک یا دو توپ اتوماتیک یا مسلسل ۳۰ میلیمتری با توانایی شلیک ۷۰۰ گلوله در دقیقه و مهمات کافی برای ۵ دقیقه شلیک دارند اما برخی مدلها از مسلسل برخوردار نیستند. از آنجا که تشخیص این موضوع در نبردهای هوابههوا برای هواپیمای دشمن اگر غیرممکن نباشد بسیار دشوار است، فرض میشود که هر میگ-۲۱ به مسلسل برای استفاده در جنگهای هوایی نزدیک مجهز است. در مدل میگ-۲۱پیاف دومین مدل اصلی میگ-۲۱ یک رادار در محل مخروطی ورودی موتور قرار گرفته که به آن توانایی نسبی رهگیری در شب و در تمامی شرایط آبوهوایی را میدهد اما برای نصب رادار ناچار مسلسل حذف شده و در نتیجه مدل پیاف فقط به موشکهای هوابههوای خود متکی است. میگ-۲۱اف اولین مدل اصلی این هواپیما یک جنگنده-رهگیر کوتاهبرد برای عملیات در روز است. میگ-۲۱اماف در درجه اول برای نابودی اهداف هوایی و شناسایی هوایی و با قابلیت ثانویه حمله به اهداف زمینی ساخته شده و نخستین جنگنده-رهگیر نسل سوم با توانایی تصاحب و حفظ برتری هوایی محسوب میشود. مدل اماف به موشکهای هوابههوای کوتاهبرد و توپ ۲۳ میلیمتری مجهز است و در ماموریتهای پشتیبانی هوایی نیروی زمینی قادر است از راکتهای ۲۴۰ میلیمتری و بمبهای حداکثر ۵۰۰ کیلوگرمی استفاده کند. مدل دوسرنشینه میگ-۲۱یوام برای آموزشهای تکمیلی پیشرفته خلبانانی استفاده میشود که قرار است با میگ-۲۱ پرواز کنند.
این جنگنده همچنان دارای چندین
رکورد هوانوردی است: بیشترین شمارگان ساخت یک هواپیمای جت، بلندترین زمانی که تولید یک هواپیما ادامه داشتهاست و بیشترین تعداد ساخت یک جنگنده بعد از جنگ جهانی دوم.
میگ-۲۵
هواپیمای رهگیر و شناسایی مافوق صوت و یکی از سریعترین هواپیماهای نظامی دنیا است که توسط شرکت میگ در اتحاد جماهیر شوروی طراحی شدهاست. اولین پیشنمونه میگ-۲۵ در ۱۹۶۴ پرواز کرد. میگ-۲۵ هواپیمایی بسیار سریع با توانایی پرواز در ارتفاع بالاست اما مانورپذیری چندانی ندارد. میگ-۲۵ در اصل برای رهگیری بمبافکن بی-۷۰ آمریکاییها ساخته شد که قادر به پرواز با
سرعت ۳ ماخ بود. بی-۷۰ هیچگاه تکمیل نشد و در اختیار ارتش آمریکا قرار نگرفت اما میگ-۲۵ به عنوان یک رهگیر دوربرد با
سرعت فوقالعاده در اختیار ارتش شوروی قرار گرفت.
غرب در سال ۱۹۶۷ با تصاویر هواپیماهای شناسایی یو-۲ آمریکا به وجود میگ-۲۵ پی برد. غربیها در ابتدا تصور میکردند که این هواپیما با توجه به بالها و دو سکان بزرگ یک جنگنده برتری هوایی غولپیکر است که علاوه بر
سرعت قابل ملاحظه توانایی مانورپذیری و چابکی بالایی هم دارد. این موضوع نگرانی زیادی را در غرب ایجاد کرده و باعث پیشرفت سریع در برنامه تولید جنگنده اف-۱۵ در آمریکا شد.
قابلیتهای واقعی آن تا سال ۱۹۷۶ که ویکتور بلنکو با یک میگ-۲۵ از طریق ژاپن به آمریکا پناهنده شد آشکار نشد. تحلیلهای بعدی یک طراحی ساده ولی کارا با سیستمهای الکترونیکی تیوب خلاء، دو موتور عظیم توربوجت را آشکار کرد. برخلاف تصور اولیه بخش عمده بدنه میگ-۲۵ از آلیاژ فولاد و نیکل ساخته شده بود و نه از تیتانیوم. در مجموع ۸۰ درصد بدنه میگ-۲۵ را آلیاژ نیکل، ۱۱ درصد آلومینیوم و ۹ درصد را تیتانیوم تشکیل میداد. همچنین مشخص شد طراحی بالهای بزرگ برای این هواپیما به دلیل وزن بالای آن است. شعاع عملیاتی آن هم ۳۰۰ کیلومتر و حداکثر برد آن با سوخت داخلی و پرواز با
سرعت زیر صوت در ارتفاع پایین کمتر از ۱۲۰۰ کیلومتر است. میگ-۲۵ تولیدی معادل ۱۱۹۰ فروند را داشتهاست و در شوروی و کشورهای تابع آن به کار رفتهاست. هنوز هم در روسیه و بعضی کشورها به طور محدود مورد استفادهاست.
در طول جنگ ایران و عراق دست کم ۹ فروند میگ-۲۵ به وسیلهٔ اف-۱۴های ایرانی و یک فروند هم توسط اف-۵ ایرانی سرنگون گردید که این آمار مورد تایید منابع ایرانی، غربی و عراقی میباشد.
میگ-۳۱ هواپیمای رهگیر دیگری است که با ارتقا و بهبود طرح میگ-۲۵ در شوروی ساخته شده و از سال ۱۹۸۲ جای آن را به عنوان رهگیر دوربرد اصلی نیروی دفاع هوایی شوروی گرفت.
میگ-۲۹
هواپیمایی جنگنده با هدف ایجاد برتری هوایی است که توسط شرکت میگ در اتحاد جماهیر شوروی طراحی و ساخته شد. طراحی این هواپیما در دهه ۱۹۷۰ آغاز و اولین فروند از این هواپیما در سال ۱۹۸۳ وارد خدمت شد که همچنان توسط روسیه و بسیاری کشورهای دیگر استفاده میشود. هواپیمای میگ-۲۹ از بهترین محصولات صادراتی برای شوروی در زمان خود و برای روسیه در حال حاضر بودهاست. میگ-۲۹ به همراه سوخو-۲۷ به منظور رقابت با جنگندههای آمریکایی اف-۱۵ ایگل و اف-۱۶ فالکن ساخته شدند.
جت جنگنده دوموتوره و دوسکانه میگ-۲۹ شباهت زیادی به جنگنده بزرگتر سوخو-۲۷ دارد که همزمان با آن طراحی و تولید شد. میگ-۲۹ از برخی نظرها قابلیت برابر و یا بالاتری از جنگنده آمریکایی اف-۱۵سی دارد.
نامگذاری ناتو این هواپیما فالکروم (Fulcrum) است.
تاریخچه
برنامهٔ ساخت هواپیمای میگ ۲۹ همانند سوخو-۲۷ به سال ۱۹۶۹ میلادی بازمیگردد. در آن زمان شوروی برنامه اف-ایکس (F-X) ایالات متحده را زیر نظر داشت که به ساخت هواپیمای اف-۱۵ منجر گردید. شوروی دریافت که هواپیماهای جدید ساخت آمریکا تا حد قابل توجهی دارای برتری نسبت به تمامی هواپیماهای شوروی هستند و از تکنولوژی پیشرفتهتری نسبت به این کشور برخوردار هستند.
هواپیمای میگ-۲۱ با وجود چالاکی زیاد و قدرت مانور خوب خود، در شب قادر به انجام ماموریت نبود و برد عملیاتی به نسبت کوتاهی داشت و همچنین از عدم توانایی استفاده از جنگ افزارهای گوناگون در حد قابل ملاحظهای رنج میبرد. هواپیمای میگ-۲۳ که با هدف مقابله با هواپیمای اف-۴ فانتوم ۲ طراحی و ساخته شده بود با وجود
سرعت و برد عملیاتی مناسب و داشتن فضای کافی برای حمل سوخت و جنگ افزارهای مختلف، از قدرت مانور کمی برخوردار بود و در نبردهای هوایی (داگفایت) تا حد زیادی ناموفق نشان میداد چنین شد که شوروی به
فکر ساخت یک هواپیما که ضمن داشتن چالاکی و قدرت مانور خوب دارای برد عملیاتی کافی و امکان استفاده از جنگ افزارهای گوناگون در حد خوبی را داشته باشد، افتاد. علاوه بر این موارد این هواپیما میبایست از سیستمهای اویونیک پیشرفته برای رقابت با هواپیماهای ساخت آمریکا هم استفاده میکرد. در واکنش به این نیاز ستاد فرماندهی شوروی درخواست ساخت هواپیمای پیشرفته تاکتیکی را در طرح PFI (Perspektivnyi Frontovoi Istrebitel) که مخفف هواپیمای پیشرفته تاکتیکی به زبان روسی است را مطرح کرد. مشخصات خواسته برای این طرح از سوی شوروی تا حد زیادی افراطی و بلند پروازانه بود هواپیمای مورد درخواست آنان باید برد عملیاتی زیاد، قابلیت خوب برای نبردهای نزدیک، چالاکی و مانور عالی، دارای حداقل
سرعت۲ ماخ، دارای قابلیت حمل تسلیحات سنگین، به همراه استفاده از آیرودینامیک پیشرفته که این مورد آخر توسط موسسه آیرودینامیک روسیه به همراهی شرکت سوخو در حال انجام مراحل تحقیقاتی بود.
در سال ۱۹۷۱ شوروی تخمین زده بود طرح هواپیمای پیافآی یا همان هواپیمای پیشرفته تاکتیکی میبایست پر هزینه باشد در نتیجه این طرح را به دو طرح مختلف تقسیم کردند؛ طرح الپیافآی که ساخت یک هواپیمای تاکتیکی پیشرفته سبک وزن و طرح تیپیافآی که ساخت یک هواپیمای تاکتیکی سنگین وزن بود. طرح کلی پیافآی هواپیمای پیشرفته تاکتیکی اولیه به دو طرح تخصصی تر تبدیل شد که در هر کدام به روی بعضی از مشخصات بیشتر از سایر مشخصات با توجه به هدف ساخت و نوع ماموریت تاکید شده بود. طرح هواپیمای تاکتیکی پیشرفته سبک وزن یا همان الپیافآی (LPFI) به شرکت میگ سپرده شد و سرانجام به ساخت هواپیمای میگ-۲۹ منجر شد و طرح هواپیمای پیشرفته تاکتیکی سنگین وزن و یا همان تیپیافآی (TPFI) برای مقابله با هواپیمای اف-۱۵ به شرکت سوخو سپرده شد که این طرح نیز با ساختن هواپیمای سوخو سو-۲۷ به پایان رسید. مشابه همین اتفاق در طرح آمریکا هم اتفاق افتاده بود و طرح جنگنده تاکتیکی پیشرفته آنها هم به دو دو طرح مجزا تقسیم شد و جنگنده سنگین اف-۱۵ ایگل و دو جنگنده سبک اف-۱۶ فایتینگ فالکن و اف-۱۷ کبرا برای برآوردن نیازهای مشابه تولید شدند.
طراحی هواپیمای الپیافآی با مشخصات جدید در سال ۱۹۷۴ شروع گردید و به ساخت هواپیمای میگ-۲۹آ منجر گردید. اولین پرواز این هواپیما در ۶ اکتبر ۱۹۷۷ صورت گرفت. هواپیمای میگ-۲۹ تنها یک ماه بعد از اولین پرواز خود در نوامبر ۱۹۷۷ ازسوی ماهوارههای جاسوسی آمریکا مورد شناسایی قرار گرفت. این هواپیما هنگامی که در مرکز آزمایش پرواز ژوکوفسکی در نزدیکی شهرک رامنسکوی حضور داشت مورد شناسایی قرار گرفت و ایالات متحده هواپیمایی با مشخصات شبیه به هواپیمای اف-۱۷ مشاهده کرد.
میگ۲۹بی با تاخیری که به دلیل حادثه در دو نمونه اولیه میگ-۲۹ ای و ایراد در موتورها بود، در ژوئن سال۱۹۸۳ وارد خدمت شد، و ناتو هواپیمای میگ-۲۹ بی را فالکروم-ای نامگذاری کرد. به طور منطقی باید میگ-۲۹آ باید فالکروم-ای نامیده میشد، ولی بدلیل آنکه تا قبل از آن ناتو میگ-۲۹ ای را مشاهده نکرده بود، میگ۲۹-بی را نمونه ابتدایی میگ فرض کرد، و فالکروم ای نامگذاری کرد. هواپیمای میگ-۲۹ در مجموع به تعداد ۸۴۰ فروند تولید شد. اولین باری که میگ ۲۹ به در غرب به نمایش عمومی درآمد در ژوئیه ۱۹۸۶ در فنلاند بود و بعد از آن در سپتامبر ۱۹۸۸ در نمایشگاه هوایی فارنبورو در بریتانیا به نمایش درآمد و غربیها تحت تأثیر قدرت زیاد و چالاکی این هواپیما قرار گرفتند.
میگ-۲۹ در زمان شوروی مورد توجه قرار داشت، اما بعد از شوروی، با وجود مجهز شدن به سیستمهای هوانوردی پیشرفته و چند منظوره بودن و قابلیت حمل مخازن سوخت خارجی و امکانات گسترده دیگر مورد توجه روسیه قرار نگرفت. که این به دلیل سیاست نامناسب مسئولان شرکت میگ نسبت به شرکت سوخو در شناخت خواست و تمایل مسئولان روسیهاست. با این وجود مسئولان شرکت میگ با گسترش این هواپیما سعی در صادرات آن به خارج از کشور را دارند. البته به نقل از منابع غیر رسمی دستیابی غرب به اطلاعات هواپیمای میگ-۲۹ از دلایل مهم این تصمیم از جانب مقامات روسیه است.
هواپیمای میگ-۲۹ در حال حاضر تحت پروژههای مختلف توسعه و بهینه سازی قرار دارد و آخرین نمونههای این هواپیما میگ-۲۹ اسامتی و میگ-۲۹ ام ۲ هستند. نمونه جدید ناونشین هواپیمای با نام میگ-۲۹ کا برای استفاده در نیروی دریایی هند که به تازگی ناوهواپیمابر دریاسالار گورشکوف را از روسیه خریداری کرده در حال تولید است.
میگ-۳۱
یک هواپیمای رهگیر مافوق صوت است که توسط شرکت میکویان در شوروی به عنوان جایگزین جنگنده میگ-۲۵ فاکسبَت ساخته شد. دفتر طراحی میکویان این جنگنده را بر اساس میگ-۲۵ طراحی کردهاست. میگ-۳۱ اولین پرواز خود را در سال ۱۹۷۵ انجام داد و از سال ۱۹۸۲ وارد خدمت فعال نظامی در ارتش شوروی شد و تا زمان فروپاشی شوروی، پیشرفتهترین هواپیمای رهگیر این کشور بود.
میگ ۳۱ تواناترین هواپیمای رهگیر دفاع هوایی روسهاست که قابلیت درگیری همزمان با چندین هدف را دارد. رادار نیرومند زاسلون اسبیآی-۱۶ مهمترین عامل تاثیرگذاری میگ-۳۱ است که در زمان خود قویترین رادار جنگنده دنیا محسوب میشد. موتور جدید سولویف دی-۳۰اف۶ هم موجب شده بود تا برد عملیاتی و پارامترهای پروازی اصلی این هواپیما در مقایسه با میگ-۲۵ ارتقا پیدا کند. بدنه و بالهای آن هم از میگ-۲۵ قویتر بود و توانایی پرواز مافوق صوت در ارتفاع پایین را داشت. دو موتور توربوفن دی-۳۰اف۶ با نیروی گشتاور ۱۵۲ کیلونیوتن امکان رسیدن به
سرعت ۱٬۲۳ ماخ در ارتفاع پایین و ۲٬۸۳ ماخ در ارتفاع بالا را به این هواپیما میدهند. از نظر قوای محرکه امکان گذر از
سرعت ۳ ماخ هم برای این هواپیما وجود دارد اما فشار بیش از اندازهای را به موتور و بدنه پروازی وارد میکند و به همین جهت در حالت عادی و غیراضطراری نباید هواپیما را به چنین
سرعتی رساند. روسها تا سال ۱۹۸۷ بیش از ۱۵۰ فروند میگ-۳۱ را در نقاط مختلف مرزی از آرخانگلسک در شمال غربی کشور گرفته تا خاور دور شوروی مستقر کرده بودند. این هواپیما صرفا برای دفاع هوایی از سرزمین اصلی شوروی طراحی شده بود و ماموریت دیگری نداشت. میگ-۳۱ موشکهای هوابههوای دوربرد آآ-۹ را حمل میکرد و با موشک ام-۹ توانایی درگیری همزمان با ۴ هدف متفاوت را داشت. نزدیکترین هواپیماهای غربی به میگ ۳۱ دو جنگنده اف-۱۴ و اف-۱۵ هستند. در سال ۱۹۹۲ مقامات چینی از توافق برای خرید ۲۴ فروند میگ ۳۱ خبر دادند که در کارخانهای در شنیانگ مونتاژ خواهند شد. برخی گزارشها از دریافت لیسانس تولید ۷۰۰ فروند حکایت داشت که ۲۰۰ فروند آن تا سال ۲۰۱۰ عملیاتی خواهند شد اما هیچیک از اینها تاکنون عملی نشده است.
میگ-۳۱بیام مدل ارتقایافتهای از میگ-۳۱ با قابلیتهای بسیار بالاتر جنگی است که قرار است تمام میگ-۳۱های فعال ارتش روسیه به آن ارتقا یابند. این جنگنده در وضعیت جنگ هوایی قدرت رهگیری ۲۴ هدف و درگیری با ۸ هدف از جمله موشکهای کروز گرفته تا هواپیماهای مافوق صوت را دارد. شرکت میگ در سال ۱۹۹۹ برای نخستین بار این هواپیما را به معرض نمایش عمومی گذاشت. رهگیری جنگندههایی با ۳۲۰ کیلومتر فاصله و انهدام اهداف هوایی در فاصله ۲۸۰ کیلومتری با ۶ راکت ویمپل آر-۳۷ از جمله قابلیتهای منحصر به فرد مدل بیام است. در مقام مقایسه بهترین رهگیر آمریکایی یعنی اف-۱۴دی توانایی انهدام اهدافی با بیش از ۱۸۰ کیلومتر فاصله را نداشت. قابلیتهای حمله به اهداف سطحی و نقشهبرداری زمین هم به این جنگنده افزوده شد و در نتیجه این جنگنده برخلاف میگ-۳۱ یک جنگنده چندمنظوره طبقهبندی میشود. میگ-۳۱بیام همچنین تنها هواپیمای در حال تولید است که توان درگیری موثر با موشکهای کروز مدل تاماهاوک را دارد. یک کارشناس روسی معتقد بود که اگر عراق در جریان عملیات طوفان صحرا از میگ-۳۱ برخوردار بود حداکثر ده درصد موشکهای کروز آمریکایی و انگلیسی میتوانستند به اهداف خود در داخل خاک عراق برسند.
بازی آنلاین سرعت خشم در بزرگراه 2 بازی آنلاین خشم در بزرگراه: در این بازی شما با سوار شدن ماشین های مختلف باید خودتان را در مدت زمان محدودی به انتهای مسیر برسانید و نباید خود را بر روی زمین بیندازید. در صورتی که زمان شما به اتمام برسد شما بازنده می شوید. در این بازی می توانید برای سرعت بخشیدن به بازی از توربو استفاده نمایید و برای پر شدن توربو باید بر روی ماشین های بیشتری بپرید توربوی شما زودتر افزایش می یابد.
بازی خشم در بزرگراه 2 بازی آنلاین خشم در بزرگراه 2 .
کلید های بازی : برای حرکت به طرفین از دکمه های اشاره گر چپ و راست استفاده می شود و برای استفاده از توربو از دکمه اشاره گر بالا استفاده می شود و برای بیرون آمدن از خودرو ها دکمه اشاره گر پایین یا دکمه Space را نگه دارید.
دانلود بازی آنلاین خشم در بزرگراه 2
